Çocukların sevgisi nasıl kazanılır?

Herkes hayatının bir döneminde çocuk olduğu halde nedense toplumun büyük çoğunluğu sanki bebeklikten direkt gençlik, yetişkinlik evresine geçmiş gibi davranır. Yani çocuğa gerektiği gibi yaklaşamaz. Çocuğa hükmetmeye, onun dünyasını anlamamaya ve onun dilinden konuşamamaya başlar. Bir zamanlar kendisi de çocuk olmuş yetişkinlerin bu acemiliği de çocukta sevgisizlik olarak kendini gösterebilir.

İnsan ömrünün en masum çağlarını kapsayan çocukluk döneminde sahte benlik henüz oluşmadığı için çocukların neyin gerçek neyin yapmacık olduğunu ayırt etmek konusunda üstün bir yetenekleri vardır. Karşılarındaki kişinin onunla gerçekten ilgilenip ilgilenmediğini hemen anlarlar. Duruma göre de ya yaklaşırlar ya da uzaklaşırlar.

Çocukların sevgisini kazanmak için öncelikle onların büyükler gibi egolarıyla yaşayan canlılar olmadıklarını hatırlamak gerekir. Bunu akıldan çıkarmamak önemlidir; çünkü pek çoğumuz onların gözünü boyayarak sevgilerini kazanma yolunu seçiyoruz ki, bu hiç doğru değil.

Çocuğa gerçekten sevgiyle, ilgiyle yaklaşmayan bir insanın onu hediyelere boğması, hoşlanacağı yerlerde gezdirmesi, yedirmesi, içirmesi, istediği her şeyi alması, yapması sevgisini kazanmasını sağlamayabilir. Çünkü bunlar çocuğa sevildiğini, önemli, değerli olduğunu anlatmazlar. Yani tüm bu tantanadan çocuk duygusal olarak tamamen aç çıkabilir. Eğer çocuğun sevgisine sadece bu yolla ulaşılmaya çalışılıyorsa tabii.

Çocuğun sevgisini kazanmak bu nedenle hem çok kolaydır, hem de çok zor.

Çocuklar basit düşünür, basit yaşarlar. Çocukla çocuk olabilen yetişkinlerin şansı bu yüzden çok yüksektir. Ego rüzgarlarına kapılmamış, masumiyetlerini koruyarak büyümüş bu tarz kişiliklerin kendileri de gerçekten eğlendiğinden çocuğa yapmacık bir alaka göstermeyerek “sen çocuksun, ben büyüğüm” ayrımını ortadan kaldırırlar. Çocuğun aradığı da budur. Kendisi gibi hoplayıp zıplayan, yeri gelince kıkır kıkır gülen, neşeli, komik, doğal bir yetişkin.

Çocuk böylelerini çok sever; çünkü samimi, hakiki bir paylaşım yaşanır ve enerji hiç bloke olmadan en saf haliyle zirveye çıkar.

“Çocuğun enerjisine yetişmek zordur” deriz ya hep. İşte çocukla çocuk olanlar bu enerjiye yetişen ve o enerjiyi çoğaltan insanlardır genelde.

Çocuk en çok ne yapar? diye sorsak herkes oyun oynar der, değil mi?

Çocukların sevgisini kazanmak için de en çok bunu yapmak lazım. Ellerine arabalar, bebekler tutuşturup haydi oyna dememek, onlarla birlikte oynamak…